اثر خودگویی و تعیین هدف بر یادگیری حرکتی: نقش یادگیری خودتنظیم

هدف و زمینه پژوهش: خودگویی آموزشی یک تکنیک خودکنترل است که می توان برای خود تنظیمی یادگیری از این روش استفاده نمود. همچنین هدف گزینی ابزاری انگیزشی است که از طریق تاثیرات انگیزشی- شناختی، موجب حداکثر تلاش در فرد می شود، لذا هدف این مطالعه بررسی اثر خودگویی و تعیین هدف بر یادگیری مهارت پرتاب دارت و نقش یادگیری خودتنظیم بود. روش پژوهش: جامعه آماری حدود 2000 نفر دانش آموز ان پایه ی ششم ابتدایی ناحیه یک آموزش و پرورش شهر اراک بود که 60 نفر با (میانگین سنی60/0±35/12) به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه تجربی(2خودگویی*2نوع هدف) و یک گروه گواه قرار گرفتند. از پرسشنامه های اطلاعات فردی، فعّالیّت بدنی و ورزشی، سوال بررسی خودگویی، سوال بررسی تعیین هدف، خودکارآمدی، رضایتمندی، لذت و آزمون عملکرد پرتاب دارت استفاده شد. پس از پیش آزمون، تمرین در سه جلسه اکتساب (هر جلسه 30 کوشش، شامل 5 دسته 6 کوششی) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس) با سطح معنی داری (05/0=?) انجام-گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد دانش آموزان گروه هایی که خودگویی آموزشی را با هر یک از اهداف فرایندی یا عملکردی ترکیب کردند نسبت به دانش آموزان در شرایط فقط تعیین هدف و کنترل در آزمون های اکتساب و آزمون یادداری، یادداری تأخیری و انتقال مهارت پرتاب دارت عملکرد بهتری نداشتند. تفاوتی در میان گروه ها در خودکارآمدی، رضایتمندی و لذت مشاهده نشد. نتیجه گیری: این نتابج نشان داد که خودگویی آموزشی برای افزایش اجرا و یادگیری مهارت پرتاب دارت سودمند نیست. همچنین این نتایج نظریه شناختی اجتماعی یادگیری خودتنظیم در مرحله ی یادگیری تایید نکرد.